een speciaal soort moed (een verhaal)

Ze was een leuke vrouw. Dat wist ze zelf ook wel. En ze had echt wat te brengen. Ze had een prachtige missie en ze wilde dienstbaar zijn. Voor de ander klaar staan. Maar shit, dan moest ze dus ook zichzelf meenemen. Nee erger nog, ze moest zichzelf laten zien. En dat wilde ze liever niet.

Ze deed het wel eens hoor. En was dan ontzettend dankbaar voor het mooie werk wat ze mocht doen.

Vervolgens ging ze snel terug, diep haar grot in, zodat niemand haar zag. Want stel je voor zeg dat meer mensen haar zouden willen inhuren. Stel je voor dat ze echt succesvol zou zijn. Nee beter bleef ze uit zicht, in de grot.

Daar was het trouwens best behaaglijk. Comfortabel zou je kunnen zeggen. Ook omdat het haar zo bekend was. Het was er lekker warm. En ze had precies wat ze nodig had om te overleven.

Overleven ja, want echt leven dat lukt niet in een grot. Laat staan dansen en springen en volop genieten. Daarvoor moest ze naar buiten, in het volle zicht.

Het vraagt een speciaal soort moed om iets totaal anders te doen dan je altijd geleerd is.

Het vraagt een speciaal soort moed om jezelf te laten zien.

Het vraagt een speciaal soort moed om voluit te leven.

En naar die moed was ze op zoek.

Ze was niet de enige vrouw die moed nodig had. In de wereld waarin ze leefde was er lange tijd geen plaats geweest voor slimme, talentvolle vrouwen die iets te brengen hadden. En nu, nu de wereld om hen stond te springen, moest het nog even doordringen bij sommigen.

Er waren heus prachtige voorbeelden van vrouwen met moed. Die hun talenten leefden, die zichzelf lieten zien, die succesvol waren. Maar er waren even zovele vrouwen die nog in hun grot zaten. Zich nog niet eens echt bewust dat het ook anders kon. Ook voor hen.

In de grot hoorde ze de muren fluisteren:
Wees tevreden met wat je hebt.
Je hebt het toch goed.
Wees niet zo vol van jezelf.
Is het nou echt nodig om jezelf te laten zien?
Weet je wel zeker dat je zo talentvol bent?
Wie ben jij om jezelf zo groot te maken?

Maar buiten de grot was een andere wereld.
Een wereld met andere vragen:
Wie ben jij om jezelf klein te houden?
Waarom blijf je daar in die donkere grot zitten, terwijl het leven zich hier afspeelt?
Waar wacht je op?

Moed werkt aanstekelijk. Net als angst. Je hoeft maar met een klein beetje te beginnen. Een klein beetje angst kan de start zijn van heel veel angst. Een klein beetje moed kan de start zijn van heel veel moed.

Een klein beetje moed had ze wel. En hoe meer ze buiten haar grot kwam, hoe meer ze vrouwen met moed zag. Hoe meer ze zich verbonden voelde met hen. Hoe meer ze ging zien dat ze net was als zij. En hoe meer moed ze voelde.

Hoe meer ze buiten haar grot kwam, hoe comfortabeler het werd.

Dit verhaal schreef ik voor een collega ondernemer. Zou jij ook een verhaal willen voor jezelf of voor iemand die je kent? Stuur me een mail, dan hebben we het erover.

Scroll naar boven
Scroll naar top