Voor mij is het gewoon niet weggelegd, dacht ze. Een beetje geluk wel hoor. Een beetje genieten. Een beetje succes. Een beetje mijn talenten gebruiken. Een beetje voluit leven. Maar niet helemaal. Ze had veel meegemaakt. Een rugzak vol. En ze was al ver gekomen. […]
Ik heb bijna vakantie. Ik heb het niet verdiend. Anderen blijkbaar wel. Ik hoor het zo vaak: “Ik heb echt vakantie verdiend.” Waar is toch dat idee ontstaan dat ontspanning een beloning is? Dat het mag, maar nadat we hard gewerkt hebben. Dat rust eerst
Ze was een leuke vrouw. Dat wist ze zelf ook wel. En ze had echt wat te brengen. Ze had een prachtige missie en ze wilde dienstbaar zijn. Voor de ander klaar staan. Maar shit, dan moest ze dus ook zichzelf meenemen. Nee erger nog,
Het gebeurde me de laatste tijd een paar keer. Iemand vroeg wat voor werk ik deed. En ik kwam niet goed uit mijn woorden. Ik coach vrouwen. Groeiplaats voor vrouwen. Persoonlijke ontwikkeling. Zover kwam ik. Maar de mooie volzinnen op mijn website en op social
Ze kon zich zo verliezen. In hoe het zou moeten zijn. Hoe zij zou moeten zijn. Zonde vond ze het. Want er was zoveel om blij mee te zijn. Hoe vrij zou ze zijn als ze gewoon plezier kon hebben? Genieten. Volop genieten. Maar die
Ik was 16 en ik had veel last van stress. Zoveel dat ik hulp kreeg van een psychosomatisch fysiotherapeut. Ze leerde me hoe ik mijn lichaam kon ontspannen. En dat ik niet uitsluitend vanuit mijn hoofd hoefde te leven. Hier was ik sceptisch over. Ik
“Braakneigingen” “OMG mag ik ff kotsen” “Wat een eng wijf” “Dat voorhoofd” Ja dat gaat over mij. Eén van mijn filmpjes op Instagram was gekopieerd (gejat zeg maar) en van niet mals commentaar voorzien. Niet alle opmerkingen waren vernietigend. En eentje vond ik zelfs heel
Wiebelig was het. Zonder vaste grond. Ze stond op een lange, wiebelende touwbrug boven een diep ravijn. Ze wilde naar de overkant. Of terug. Maar niet hier zijn. Niet hier in alle onzekerheid van te pletter kunnen vallen. Van niet weten waar je je voeten
Zat het allemaal tussen mijn oren? Toen ik 24 was, kreeg ik de diagnose ME/CVS. Ik had het Chronisch Vermoeidheidsyndroom. Vanaf mijn puberteit was ik al vaak moe en vaker ziek dan leeftijdgenoten. Ik had ook last van stress. Werd vaak misselijk wakker ’s ochtends.
Zal ze springen? Ze tuurt naar haar tenen. En daar voorbij naar het water diep onder haar. Ze is zo hoog dat het haar duizelt. Het liefst zou ze voetje voor voetje achteruit schuifelen, terug naar de trap. En dan, met haar handen op de